اگر به ری برسد...

زنی به هیأت دوشیزه‌های دربار است

که چشم روشن او قهوه‌های قاجار است

مرا کشیده به صد سال پیش و می‌گوید:

برای شاعر مشروطه، عاشقی عار است

مرا کشانده به شیراز دوره‌ی سعدی

خجالتم بدهد، بهتر از تو بسیار است

دو چشم عطری او آهوان تاتار است

زنی که هفت قدم در نرفته عطار است

شبی گره شد و روزی به کار من افتاد

زنی که حلقه‌ی موی طلایی‌اش دار است

به گریه گفتمش از اشتباه من بگذر

به خنده گفت که در انتقام، مختار است

زنی که در شب مسعودی نشابورش

هزارها حسنک مثل من سر دار است

زنی که چارستون دل مرا لرزاند

چهلستون دلش، بیستون انکار است

زنی که بوی شراب از نفس‌زدن‌هایش

اگر به قم برسد، کار ملک ری زار است

اگر به ری برسد، ری اگر به وی برسد

هزار خمره‌ی چله‌نشین به می برسد

مهدی فرجی

چه کنم؟

شاهد مرگ غم انگیز بهارم، چه کنم؟

ابر دلتنگم اگر زار نبارم چه کنم؟

نیست از هیچ طرف، راه برون شد ز شبم

زلف افشان تو گردیده حصارم، چه کنم؟

از ازل ایل و تبارم همه عاشق بودند

سخت دلبسته این ایل و تبارم، چه کنم؟

من کزین فاصله، غارت شده ی چشم توام

چون به دیدار تو افتد سر و کارم، چه کنم؟

یک به یک با مژه هایت دل من مشغول است

میله های قفسم را نشمارم چه کنم؟

سیدحسن حسینی

این خبر را برسانید به کنعانی ها

یوسف، ای گمشده در بی سر وسامانی ها!
این غزل خوانی ها، معرکه گردانی ها

سر بازار شلوغ است،‌ تو تنها ماندی
همه جمع اند، چه شهری، چه بیابانی ها
 
چیزی از سوره یوسف به عزیزی نرسید
بس که در حق تو کردند مسلمانی ها

همه در دست، ترنجی و از این می رنجی
که به نام تو گرفتند چه مهمانی ها

خواب دیدم که زلیخایم و عاشق شده ام
ای که تعبیر تو پایان پریشانی ها

عشق را عاقبت کار پشیمانی نیست
این چه عشقی است که آورده پشیمانی ها؟

"این چه شمعی است که عالم همه پروانه اوست؟"
این چه پروانه که کرده است پر افشانی ها؟

یوسف گمشده! دنباله این قصه کجاست؟
بشنو از نی که غریب اند نیستانی ها

بوی پیراهن خونین کسی می آید
این خبر را برسانید به کنعانی ها

مهدی جهاندار