دو هواییم؛ دمی صاف و دمی بارانی
ما همانیم، همانی که خودت می دانی
پیش بینی شدن حال من و تو سخت است
دو هواییم... ولی بیشترش توفانی
آخرین مقصد تو شانه ی من بود؛ نبود؟
گریه کن هرچه دلت خواست، ولی پنهانی
شاید این بار به شوق تو بتابد خورشید
رو به این پنجره ی در شرف ویرانی
باز باید بکشی عکس پریشان مرا
گوشه ی قابِ همان روسری لبنانی
آب با خود همه ی دهکده را خواهد برد
اگر این رود، زمانی بشود طغیانی
حسنا محمدزاده
- کار دلم از دعا گذشته
- نیم آن شد ذوالفقار و نیم دیگر فاطمه
- هم دختر حسینی و هم دختر رباب
- سرورم من تابع جمهوری صحن توام
- باید که فقط یوسف زهرا بپسندد
- الهی که ماه محرم بمیرم
- یک نفر نیست بگوید که مسلمان تر از این
- از وحشت تنهاکش طهران به خراسان
- چنین به آب زدن امتحان غیرت بود
- در عبدالله جعفر می شود تکرار