بی تو همین دو نصف نفس هم زیادی است

صوتت -اگرچه حنجره‌ات ساز بادی است-
یادآور صدای سه‌تار "عبادی" است!

اندام تو میان کمربند کافرت
چون شعب در محاصره‌ی اقتصادی است!

رنگین‌کمان به پیروی از ابروان تو
پیوسته در تصور من نوک‌مدادی است

هر جمعه شب به عشق تو تا مسجد آمدن
مثل نماز جمعه سیاسی-عبادی است!

آغوش من برای همیشه از آنِ توست
سلول تنگ سینه‌ی من انفرادی است!

با اینکه با تو زندگی نوح هم کم است
بی تو همین دو نصف نفس هم زیادی است!

همراه من بمان که به ناباوران عشق
ثابت کنیم شاکله‌ی عشق شادی است

ثابت کنیم گسترش عشق در جهان
واجب‌تر از مبارزه با بی‌سوادی است!

غلامرضا طریقی

کوچه خیابان شده است

این مهم نیست که دل تازه مسلمان شده است
که به عشق تو قمر قاری قرآن شده است

مثل من باغچه‌ی خانه هم از دوری تو
بس که غم خورده و لاغر شده گلدان شده است

بس که هر تکه‌ی آن با هوسی رفت دلم
نسخه‌ی دیگری از نقشه‌ی ایران شده است

بی شک آن شیخ که از چشم تو منعم می‌کرد
خبر از آمدنت داشت که پنهان شده است

عشق مهمان عزیزی‌ست که با رفتن او
نرده‌ی پنجره‌ها میله زندان شده است

عشق زاییده‌ی بلخ است و مقیم شیراز
چون نشد کارگر آواره‌ی تهران شده است

عشق دانشکده‌ی تجربه‌ی انسانهاست
گر چه چندی‌ست پر از طفل دبستان شده است

هر نو آموخته در عالم خود مجنون است
روزگاری‌ست که دیوانه فراوان شده است

ای که از کوچه معشوقه‌ی ما می گذری
بر حذر باش که این کوچه خیابان شده است

غلامرضا طریقی

تو را بغل کنم

چه آتشی که بر آنم بدون بیم گناه
تو را بغل کنم و ... لا اله الا الله

به حق مجسمه‌ای از قیامت است تنت
بهشت بهتر من ای جهنم دلخواه

چه جای معجزه؟ کافی ست ادعا بکنی
که شهر پر شود از بانگ یا رسول الله

اگر چه روز، همه زاهدند اما شب
چه اشک‌ها که به یاد تو می‌رود در چاه

میان این همه شیطان تو چیستی که شبی
هزار دین به فنا داده‌ای به نیم نگاه

اگرچه حافظ و سعدی مبلغش شده‌اند
هنوز برد تو قطعی ست در مقابل ماه

من آن ستاره‌ی دورم که می‌روم از یاد
اگر تو هم ننشانی مرا به روز سیاه

غلامرضا طریقی