به دست شعله‌‌های شمع دادم دامن خود را
مگر ثابت کنم پروانه‌‌مسلک بودن خود را
اگر تقدیر، تن دادن به فرمان زلیخا بود
همان بهتر که دست گرگ می‌‌دیدم تن خود را
تو را ای عشق از بین هوس‌‌ها یافتم آخر
شبیه آن که در انبار کاهی سوزن خود را
اگر این بار رو‌‌در‌‌رو شدم با خود در آیینه
به آهی محو خواهم کرد تنها دشمن خود را
بگو با آسمان بغض‌‌دارِ پیرهن از ابر
برای گریه کردن پاره کن پیراهن خود را
به امیدی که شاید بگذری از کوچه‌‌ام یک شب
به در آویختم فانوس هر شب روشن خود را
میلاد حبیبی
تو هم خنجر بزن، من زخم کاری دوست دارم
شبیه موزه هایم، یادگاری دوست دارم
شکوه بیستون هستم که از تکرارها خسته‌ام
بیا فرهاد شو، من کنده کاری دوست دارم
فقط لج می کنی من عاشق این کارها هستم
گلم من شاعرم ناسازگاری دوست دارم
تو دعوت نیستی در خلوتم اما بیا گاهی
بیا که میهمان افتخاری دوست دارم
تو مثل بهمنی آرامی و محجوب اما من
شبیه منزوی، دیوانه واری دوست دارم
تو خود را دوست داری، آینه این را به من گفت و
بدان من آنچه را که دوست داری، دوست دارم
وحید پورداد
هرچه هلاک می کند
هرچه بلاک می شوم
باز به شوق دیدنش
لینک به لینک می روم
تا برسم به پیچ او
صفحه ی اینستاگرام
با گل رخ نمای آن
سبزه نگار شوخ و شنگ
های کلاس و خوش پلان
چشم نواز و خوش ویو
هشتک عکس و مطلبش
لاکچری تر از همه
وُیس فرست و نخبه در
فن بیان و دکلمه
مزه پران و بذله گو
لایو گذار و زبده در
کار کلیپ و دابس مش
لایک خورش زبان زد و
صحبت پیچ و فالواش
خانه به خانه، کو به کو
سلفی قهوه خوردن و
مارلبرو کشیدنش
روح به جسم می دمد
تا چه رسد به دیدنش
چهره به چهره رو به رو
دست به کار چت شدم
تا بنویسم ای خدا
قصه ی عاشق شدنِ
این دل ورپریده را
نکته به نکته، مو به مو
پاسخ منفی اش اگر
سِند شود به پی وی ام
راه می افتد اشک من
دجله به دجله، یم به یم
چشمه به چشمه، جو به جو
مصطفی مشایخی
هرکس بهای عشق را سنگین بپردازد
در زندگی کمتر به آن و این بپردازد
تاوان بی‌تدبیری سلطان محمد را
آخر چرا سلطان جلال‌الدین بپردازد؟
اسب سیاست خرج و برج خویش را دارد
هرکس که می‌چسبد به قاچ زین بپردازد
ما ریختیم این زندگی را پای نام و نان
خرج و خراجش را نباید دین بپردازد!
فرهاد عشقش کوه‌کندن بود و تاوانش
در طول تاریخ از چه رو شیرین بپردازد؟
تاوان تهمت‌های بیش از ده برادر را
ظلم است اگر هر روز بنیامین بپردازد
وقت است دنیا از خدا قدری بیاموزد
سهم مرا بی‌تهمت و توهین بپردازد
محمود اکرامی
امروز ایلام فردا شاید خراسان بلرزد
فرقی ندارد کجای خاک دلیران بلرزد
ما قرن ها با حوادث لرزیده ایم و شکستیم
نگذاشتیم اشک اما در چشم ایران بلرزد
هر جا بلرزد به زودی آباد خواهد شد اما
وای از زمانی که در دل یک روز ایمان بلرزد!
پیمانه ها را شکستیم تا پای پیمان بمانیم
ننگ است هنگام یاری دستان انسان بلرزد
با دردهای فراوان با قرن ها رنج انسان
در برخی از حکمرانان ای کاش وجدان بلرزد
آواز کن آنچه داری از سال ها بیقراری
وقتی که داش آکلی نیست بگذار مرجان بلرزد
دل گرم باشیم از هم در این جهان جهنم
تا پیش گرمای دل ها سوز زمستان بلرزد
حبیب حاجی‌پور
با پای لنگ و دربه‌درِ پابرهنه‌ها
جا‌مانده‌ایم از سفر پابرهنه‌ها
ای کاش دیدگان ترم جاده می‌شدند
چون چشمْ فرش در گذر پابرهنه‌ها
پروانه‌ها در آتش تو جمع می‌شوند
در اتحاد شعله‌ور پابرهنه‌ها
بال و پر عقیم مرا ای طبیب من!
سنجاق کن به پال و پر پابرهنه‌ها
در پیشواز زائر تو صف کشیده‌اند
خیل فرشته دور و بر پابرهنه‌ها
هر موکب عزای تو میخانه‌ای شده
مِی بوده است همسفر پابرهنه‌ها
در جاده‌ای ستون به ستون مست می‌شوند
این است سُکر، از نظر پابرهنه‌ها
عمری دچار عقل شد از فرط جهل خود
هر کس گذاشت سربه‌سر پابرهنه‌ها
ای کاش چله‌ی همه حسن ختام داشت
مثل محرم و صفر پابرهنه‌ها
محمد شریف
دو هواییم؛ دمی صاف و دمی بارانی
ما همانیم، همانی که خودت می دانی
پیش بینی شدن حال من و تو سخت است
دو هواییم... ولی بیشترش توفانی
آخرین مقصد تو شانه ی من بود؛ نبود؟
گریه کن هرچه دلت خواست، ولی پنهانی
شاید این بار به شوق تو بتابد خورشید
رو به این پنجره ی در شرف ویرانی
باز باید بکشی عکس پریشان مرا
گوشه ی قابِ همان روسری لبنانی
آب با خود همه ی دهکده را خواهد برد
اگر این رود، زمانی بشود طغیانی
حسنا محمدزاده
عشق تو گرفت از تن من تاب و توان را
ترسم که به پایان نرسانم رمضان را
آه ای رطب دورترین شاخه چه می شد؟
شیرین کنم از شهد لبان تو دهان را
باید که به دادم برسد آن که به من داد
لبریز تراز ظرف دلم این هیجان را
تا چند فقط طوطی خوشخوان تو باشم
انکار کنم این غم حاجت به بیان را
یک بار به من گوش کن ای سنگ صبورم!
تا پر کنم از قصه ی تو گوش جهان را
آن وقت تو مال من و من مال تو باشم
با جذبه ی یک اخم برانم همگان را
شیرین خسروی
این حرم در طول سال از بس که زائر داشته
خاطرات خوب و شیرینی به خاطر داشته
فرق شهرت با تمام شهرها این است که
شهر زیبای تو هر فصلی مسافر داشته
هرکسی یک بار اگر حتی به مشهد آمده
دائما حال خوشی با آن مناظر داشته
آسمانت، گنبدت، صحن و سرای مرقدت
جایگاهی ویژه در شعر معاصر داشته
چون هوای غربت ما شاعران خسته را
با هوای غایبین، در حال حاضر، داشته
من به جرأت گفتهام قد تمام خادمان
بارگاهت تا همین امروز شاعر داشته
جالب است آقا! خیابانهای اطراف حرم
نیمه شبها هم شبیه روز عابر داشته
هر کسی مهر تو باشد در دلش، انگار که
در میان سینه یک صندوق جواهر داشته
باطن هر زائری با دیدنت شد روسپید
رو سیاهی را اگر حتی به ظاهر داشته
هر که با من بوده است از ابتدای این غزل
مطمئنم حال خوبی تا به آخر داشته
مریم کرباسی
ﺁﻳﻪی ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺧﻂ ﻣﻌﻠّﺎ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ
ﮐﺮﺩﻩ ﺳِﺮّ ﺍﻟﻠﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻮﻕ ﮐﺮﻧﺎ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ
ﺗﺎ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻓﺎﻕِ ﺭﻭﻳﺖ ﻋﺸﻖ ﺳﻮﺳﻮ ﻣﻴﺰﻧﺪ
ﺷﻴﺦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ: ﺳﻼﻡَُ ﻫﻲّ ﺣَﺘّﻲ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ
ﭘﻠﮏ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﻢ ﺯﺩﯼ ﺗﺎ ﺁﺑﺮﻭ ﺩﺍﺭﻱ کنی
ﻣﻴﮑﻨﺪ ﺑﺎ چشم آﻫﻮﻫﺎ ﻣﺪﺍﺭﺍ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ
ﭘﻠﮏ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﻢ ﺯﺩﯼ ﯾﮏ ﻋﻤﺮ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﻣﺜﻞ ﻣﺎﺩﺭﻫﺎ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻻﻻ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ
ﺳﺮ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺭﺍﻣﻢ ﮐﺮﺩ ﺑﺎﻭﺭ ﺩﺍﺷﺘﻢ
ﻣﻲ ﮐﻨﺪ ﮐﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺷﻴﺦ ﻭ ﻣﻠّﺎ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ
ﺁﻩ ﻣﻴﺪﺍﻧﺴﺘﻢ ﺁﺧﺮ ﮐﺎﺭ ﺩﺳﺘﻢ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ
ﻣﻬﺮ ﮐﺮﺩﻡ ﺣﮑﻢ ﻗﺘﻞ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ
ﻫﻴﭽﮑﺲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻦ ﻣﺮﺩ ﭼﻨﻴﻦ جنگی ﻧﺒﻮﺩ
ﻻ فتی ﺍﻻ ﺧﻮﺩﻡ ﻻ سیف ﺍﻻ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ
میلاد مهاد
