وقف اشک است زندگانی من
ای که از کودکی شدی غم من
آه در قبر من به من برگرد
ای شب اول محرم من!
چون نهالی که اشک پایش ریخت
در عزایت شدم سترگ حسین
السلام ای حقیقت محزون!
السلام ای غم بزرگ! حسین!
این زبانی که برده نام تو را
پاسخ (من امام؟) خواهد گفت
صورتی که شده ست خیس از اشک
عاقبت بین قبر خواهد خفت
یاد کردم ز عاشقانی که
حسرت روضه هات را دارند
پدرانی که این محرم را
زیر سنگ لحد عزاداراند
مادرانی که مانده از آنان
چادری مشکی و گل لبخند
قد نداد عمرشان که این دهه هم
قیمه نذری تو را بپزند
مادرانی که چادر آنها
خیمه های تو را به پا می کرد
یاد کردم از آن النگو که
مادرم خرج روضه ها می کرد
حتم دارم که میخورم حسرت
هرچه خود را برات کم زده ام
آه سنگ لحد! بگو به حسین
سنگ او را به سینه ام زده ام
زندگانی عزیز بود و شریف
تا زمانی که زیر پرچم بود
دوست دارم که خوب گریه کنم
شاید این آخرین محرم بود
پیمان طالبی
- کار دلم از دعا گذشته
- نیم آن شد ذوالفقار و نیم دیگر فاطمه
- هم دختر حسینی و هم دختر رباب
- سرورم من تابع جمهوری صحن توام
- باید که فقط یوسف زهرا بپسندد
- الهی که ماه محرم بمیرم
- یک نفر نیست بگوید که مسلمان تر از این
- از وحشت تنهاکش طهران به خراسان
- چنین به آب زدن امتحان غیرت بود
- در عبدالله جعفر می شود تکرار