چون شیشه عطری که درش گم شده باشد

ّبگذار که این باغ، درش گم شده باشد
گل‌های ترش، برگ و برش گم شده باشد

جز چشم‌به‌راهی به چه دل خوش کند این باغ؟
گر قاصدک نامه‌برش گم شده باشد

باغ شب من کاش درش بسته بماند
ای کاش کلید سحرش گم شده باشد

بی اختر و ماه است دلم مثل کسی که
صندوقچه‌ی سیم و زرش گم شده باشد

شب، تیره و تار است و بلادیده و خاموش
انگار که قرص قمرش گم شده باشد

چاهی است همه ناله و دشتی است همه گرگ
خواب پدری که پسرش گم شده باشد

آن روز تو را یافتم افتاده و تنها
در هیبت نخلی که سرش گم شده باشد

پیچیده شمیمت همه‌جا‌ ای تن بی‌سر
چون شیشه عطری که درش گم شده باشد...

سعید بیابانکی

من سیه پوشم ولی در فکر ماتم نیستم

من سیه پوشم ولی در فکر ماتم نیستم
چون که مَحرم نیستم اهل محرّم نیستم

باز وقت نوحه شد، در خلق عالم شورش است
من که آرامم شریک اشک عالم نیستم

مرد می‌‌خواهد بگرید پا به پای روضه‌‌ها
من که هستم؟ هر که هستم مرد این غم نیستم

اشراف اولاد آدم شد سرش بر نیزه‌‌ها
بر دلم این داغ اگر سرد است، آدم نیستم

دم گرفتن‌‌های من چیزی به جز تکرار نیست
بی نصیبم، اهل این شور دمادم نیستم

اینکه دیشب بستم و امشب شکستم عهد بود
مثل اهل کوفه ام‌‌، آری مصمم نیستم

کم زیارت خوانده ام‌‌، کمتر روایت دیده‌‌ام
رشتهی ایمانم و انگار محکم نیستم

در دل من هیأتی امروز بر سر می‌‌زند
با غم تو یک نفر هستم ولی کم نیستم

چکه‌‌چکه شیر آب تکیه امشب اشک ریخت
وای بر من، وای بر من، من که آن هم نیستم

امیرعلی سلیمانی

آمدی امشب سراغی از من تنها بگیری

آمدی امشب سراغی از من تنها بگیری
مرحبا ای غم، بیا تا در دل من جا بگیری

آمدی تا تکیه‌ها را تک‌‌به‌تک حیران بگردی
عاقبت در کلبۀ احزان من مأوا بگیری

آمدی تا دست در دستم نهی و همره من
تا سحر با چشم گریان ذکر «یامولا» بگیری

آمدی تا با دل تفدیده و لبهای عطشان
یاد صحرایی کنی؛ از چشم من دریا بگیری

آمدی تا همچو آه سوزناک شعر «نیّر»
یک شرر سر برکنی، در خرمن دنیا بگیری

ناگهان در لوح جانم طرحی از غربت نگاری
داغ اگر کم داشتی، از  «عصر عاشورا» بگیری

«یا علی» گفتی که برخیزی، نرو ای غم خدا را
 «یا حسین»ی گو مگر در سینۀ من پا بگیری

با غم فرزند زهرا (س) داده‌ای صیقل دلم را
اجر خود را روز حشر از حضرت زهرا (س) بگیری

نوحه سر کن ای غم، امشب ماتم اهل حرم را
یاد اصغر (ع) کن، بسوزان بندبند «محتشم» را

سعید سلیمان‌پور

گفتیم یا حسین و یزیدانه زیستیم

ما برتو ای حسین دمادم گریستیم
اما چه سود چون به شما ننگریستیم

ما کوفیان عصر جدیدیم در نفاق
گفتیم یا حسین و یزیدانه زیستیم

ما تیغ را به خصم نه، بر خویش می‌زنیم
خصمیم یا که دوست ندانیم کیستیم

پاسخ نمی‌دهیم به هل من معین تو
تنهایی‌ات مدام که ما یار نیستیم

ما خو گرفته‌ایم به بیداد هر زمان
کو پای عزم، تا به عدالت بایستیم

شد سکه‌سکه گوهر اشکی که داشتیم
آن را به چنگ معرکه‌گیران گذاشتیم

این هوچیان که نام تو دکانشان شده است
بی آبی خیام شما نانشان شده است

گیرند سکه سکه از احساس ما خراج
بازارشان گرفته زکذب وریا رواج

نسبت دهند بر تو سخن‌های ناپسند
این قوم بر روایت عشق تو جاهل‌‌اند

گویند کرده‌ای طلب از اهل کوفه آب
تاجرعه‌ای دهند تو را از ره ثواب

غافل از آن که چشمه‌ی آب بقا تویی
خضر از کف تو خورده برای حیات، آب

دریا تو بودی و سپه کوفه چون کویر
دریا کجا کند طلب آب از سراب؟

گفتند اهل بیت تو گشتند خوار وزار
ناکام گشته‌ای تو و خصم تو کامیاب

خواندند خوار، خواهر آزاده‌ی تو را
دور است خواری از حرم پاک بوتراب

خواری کجا و زینب آزاده‌ی علی
ذلّت کجا و دختر بانوی آفتاب؟

ای زاده‌ی رسول، که عزت از آن توست
هرجا نماز عشق شود ‌با اذان توست

ذلّت نبود شأن تو خواری نخواستی
تکبیر عشق گفتی و مردانه خاستی

برخاستی به عزم و نشستی به خون خویش
پشت فساد و فتنه شکستی به خون خویش

آن دم که شد به نیزه سرت ‌ای امام عشق
گفتم زدند سکه‌ی دولت به نام عشق

خون تو نقش پرچم فتح القریب شد
نصر خدا تو را زشهادت نصیب شد

آغاز شد برای تو دوران دیگری
آن روز بود سوم شعبان دیگری...

اصغر حاج حیدری

خوش آمدی گله ای نیست بهترم مثلا

خوش آمدی، گله ای نیست، بهترم مثلا...
شبیه قبل نشستی برابرم، مثلا...

خیال میکنم اصلا مدینه ایم هنوز
بهشت چادر زهراست بسترم مثلا

دوباره مثل گذشته کشیده ای بابا
خودت به دست خودت شانه بر سرم مثلا

نسوخته ست، نه...امشب به پات می ریزم
خیال کن که همان نازدخترم مثلا...

بگو: فدای سرت، گوشواره گم شده است
بگو دوباره برای تو می خرم...مثلا

خیال میکنم انگشتر تو پیش عموست
تو هم خیال کن آنجاست زیورم مثلا

اگر شکسته ام و زخم خورده، چیزی نیست
خمیده قدّم و هم سنّ مادرم مثلا

خیال کن که رقیه زمین نخورده پدر
خیال کن که سر دوش اکبرم مثلا...

کبود نیست کمی خاکی است صورت من
نرفته دست کسی سوی معجرم مثلا

تو فکر کن مثلا عمه را کتک نزدند
مراقب است عموی دلاورم مثلا

شبی که گم شدم و بین دشت جا ماندم
نخورد ضربه ی محکم به پیکرم مثلا

به قصد کشت کسی خواست تا مرا بزند
ولی رسید به دادم برادرم مثلا...

به روی نیزه کنار تو دید یک سر را
رباب گفت که خوابیده اصغرم مثلا...

مجید تال

برپا شده است در دل من خیمه‌ی غمی

برپا شده است در دل من خیمه‌ی غمی
جانم! چه نوحه و چه عزا و چه ماتمی

عمری است دلخوشم به همین غم که در جهان
غیر از غمت نداشته‌ام یار و همدمی

بر سیل اشک خانه بنا کرده‌ام ولی
این بیت سست را نفروشم به عالمی

گفتی شکار آتش دوزخ نمی‌شود
چشمی که در عزای تو لب تر کند نمی

دستی به زلف دسته‌ی زنجیرزن بکش
آشفته‌ام میان صفوف منظّمی

می‌خوانی‌ام به حکم روایات روشنی
می‌خواهمت مطابق آیات محکمی

ذی‌الحجّه‌اش درست به پایان نمی‌رسد
تقویم اگر نداشته باشد محرّمی...

سعید بیابانکی

یک روز جمعه نوبت ما هم که می‌شود

دل  می‌پرد به سمت شما شب که می‌شود
مشغول سوز و ندبه و یا رب که می‌شود

یک رود می‌شود که به سرداب می‌رسد
از اشک، جام چشم لبالب که می‌شود

در روزگار فتنه ندانم چه می‌کشید
توهین به دین و مذهب و مکتب که می‌شود

در بین شیعه‌ها به خدا کشته می‌دهد
پشت شما ز غصه محدب که می‌شود

آقا شنیده‌ایم که از حال می‌روید
در اوج روضه صحبت زینب (س) که می‌شود

باید مسیر قافیه‌ها را عوض کنم
ماه عزای اشرف آدم که می‌شود

چشم مبارک تو دگر جای اشک نیست
خون گریه می‌کنید محرم که می‌شود

لب‌های نازنین شما خشک می‌شوند
هنگام ظهر آب حرم کم که می‌شود

پرده کنار می‌رود و پیش چشمتان
گودال و تیغ و نیزه مجسم که می‌شود

ناحیه مقدسه‌ات مقتل من است
یک روز جمعه نوبت ما هم که می‌شود...

عباس احمدی

روز اول با همان خاکی که قنبر ساختند

روز اول با همان خاکی که قنبر ساختند
از من و تو، سمت باب القبله نوکر ساختند

پرچمی بر عرش کوبیدند: اینجا روضه است
دستۀ سینه زنی پشت پیمبر ساختند

شیشه شیشه گریۀ ما را ملائک برده‌اند
قطره قطره ریختند و حوض کوثر ساختند

چشم هرکس خیس باشد، جای پای فاطمه ست
چشم ما را با حسینیه برابر ساختند

می‌شود بابا حسین و می‌شود مادر رباب
سینه زن‌ها را به این صورت برادر ساختند

هرکسی بهتر برایش سوخت، مزدش را گرفت
سوخت فطرس، از همان خاکسترش پر ساختند

با وضو باید در این ده روز از هرجا گذشت
هر محله بچه‌ها صحنی مطهر ساختند

شاهراه آسمان در کوچه‌های کربلاست
تا خدا از مرقد شش گوشه یک در ساختند

کربلا تاریک شد، پیکر ته گودال ماند
آفتاب نیزه را با یک سر آخر ساختند

سیدپوریا هاشمی

در مذهب ما اهل ماتم آبرو دارند

در مذهب ما اهل ماتم آبرو دارند
انانکه سرمستند با غم ابرو دارند

مداح خادم آشپز سینه زن و شاعر
کارگران شاه از دم آبرو دارند

 با چشم تر پرچم برای روضه میدوزند
خیاط ها از یمن پرچم آبرو دارند

علامه باشی یا که طیب میخرد زهرا
اینجا همه از لطف درهم آبرو دارند

خط میکشند این ماه دور هرخلافی را
پس لات ها هم در محرم آبرو دارند

حتی همانهایی که یک جارو زدند اینجا
بالاتر از این زحمت کم آبرو دارند

نان و برنج هیئت آقا که جای خود
بشقاب های خالی اش هم آبرو دارند

کشور به کشور روضه عباس میگیرند
کشور به کشور اهل عالم آبرو دارند

روز جزا دیوانگان حضرت زینب
در محضر آقا مسلم آبرو دارند

سیدپوریا هاشمی

شکر خدا که ماه محرم شروع شد

شکر خدا که ماه محرم شروع شد
بغضم شکست و لطف تو نم‌‌نم شروع شد

ما را قلیل اشک مقام خلیل داد
کم‌کم چکید و جوشش زمزم شروع شد

آورده با تولد خود رسم دیگری
از آن زمان که گریه‌ی خاتم شروع شد

شد شرحه شرحه سینه‌ی پیغمبر خدا
تا آیه آیه سوره‌ی مریم شروع شد

"باز این چه شورش است" بخوان نوحه‌خوان که باز
ماه عزا و نوحه و ماتم شروع شد

رنگی ورای سرخی خون حسین نیست
مشکی به تن کنید؛ محرم شروع شد!

می‌خواستم برای سرودن بهانه‌ای
تا ذکر "یا رقیه" گرفتم... شروع شد

سیدمسعود طباطبائی