الهی که من هم در این غم بمیرم
الهی که ماه محرم بمیرم
الهی که در لحظه احتضارم
بگویم حسین و همان دم بمیرم
الهی که دست مرا هم بگیری
که پای سیاهی پرچم بمیرم
الهی همه عمر خود اشک باشم
که در روضه های تو نم نم بمیرم
الهی که عشقت به رویم بخندد
که با گریه و سوز و ماتم بمیرم
مرا زنده کن بعد هربار مردن
که بار دگر هم از این غم بمیرم
شکستی شکستی شکستی شکستی
بمیرم بمیرم بمیرم بمیرم
رضا ابوذری
از وحشتِ تنهاکُشِ طهران به خراسان...
گشتیم پناهنده هراسان به خراسان!
بر پوستِ آهوی خُتن نامه نوشتیم:
از ماهیِ ترسیده ی عُمان به خراسان!
یک سطر از آن قصه ی انگشتر و دیو است...
با گریه فرستاده سلیمان به خراسان!
یک سطر از آن وسعتِ سرگشتگیِ نوح،
در حیرتِ بی ساحلِ توفان به خراسان!
سطرِ دگرش عرضِ پریشانیِ طفلی،
در ظلمتِ چاهی ست زِ کنعان به خراسان!
از آهِ جگرسوز برآورده ام ابری،
تا شِکوِه بَرَد محملِ باران به خراسان...
ابری نه! که بُغضی ست فروخورده تر از خون،
از خونِ شهیدانِ خیابان به خراسان!
بگذار کنم چاک گریبانِ قلم را...
تا ناله رَوَد یکسره عریان به خراسان!
زین جُور که سلطان کُنَد امروز ملولیم...
تا چند کُنَد حوصله سلطان به خراسان؟!
تا باز مگر بیرقی از خُفیه در آید،
چون رود زند جانبِ طغیان به خراسان!
وآنگاه قلم در کفِ من چامه نگارد
گویی که به حرف آمده حَسّان به خراسان!
تا هیچ دلِ صاف، رضا نیست زِ مامون،
تا در تنِ یک مور بُوَد جان به خراسان،
تا در کفِ آن دیوِ سیه نقص توان دید،
هرگز نرسد پنجه ی نُقصان به خراسان!
حسین جنتی
صوتت -اگرچه حنجره‌ات ساز بادی است-
یادآور صدای سه‌تار "عبادی" است!
اندام تو میان کمربند کافرت
چون شعب در محاصره‌ی اقتصادی است!
رنگین‌کمان به پیروی از ابروان تو
پیوسته در تصور من نوک‌مدادی است
هر جمعه شب به عشق تو تا مسجد آمدن
مثل نماز جمعه سیاسی-عبادی است!
آغوش من برای همیشه از آنِ توست
سلول تنگ سینه‌ی من انفرادی است!
با اینکه با تو زندگی نوح هم کم است
بی تو همین دو نصف نفس هم زیادی است!
همراه من بمان که به ناباوران عشق
ثابت کنیم شاکله‌ی عشق شادی است
ثابت کنیم گسترش عشق در جهان
واجب‌تر از مبارزه با بی‌سوادی است!
غلامرضا طریقی
گنج زیر خاکی ام، هر چند در انبارها
خاک غربت خورده ام این سال ها خروارها
قرن های قرن سر بردم درون لاک خویش
سال های سال رقصیدم به روی دارها
مستی پیوسته ام در شیشه ی خیام ها
کاسه ی درویشی ام در حجره ی عطارها
همنشینم با کبوترهای «برج آسیاب»
گاه گاهی می پرم با دسته ای از سارها
چشم هایم «آب انبار» و دلم «آتشکده» ست
از مغول سخت است پنهان کردنم، دیوارها!
خشت خشت از استخوان کاخی بنا کردم بلند
خون دل خوردند پای چیدنم معمارها
آی پای چکمه پوش! ای نیزه ی بر دوش! هوش!
این منم! یک سر که بیرون مانده از آوارها
کیستم؟ در پاسخت باید بگویم خوانده اند
«منطق الطیر» مرا اهل طریقت بارها
چیستم؟ در پاسخت باید بگویم دیده اند
ذلتم را روز و شب در خوابشان سردارها
آبی فیروزه ام، در رنگ من تغییر نیست
حال اگر بر تاج شاهم یا سر بازارها
راه پر پیچ قدمگاهم، مرا آسان نگیر!
مستم اما همردیفم با همه هشیارها
محمدحسین ملکیان (فراز)
چندان پُرَم که گر دهنم را رها کنند
باید که خلق در سخنِ من شنا کنند!
یارب! بگو که سینه شکافند از سخن،
وین عقده از زبانِ نترسیده وا کنند!
یارب! شراب در قلمم ریز تا لغات،
بی‌هوش، مدحِ بی‌صله‌ی مرتضا کنند!
ترسم بریز گرچه قرار است کافران،
در شاَنِ خویش، پاسخِ مدحم هَجا کنند!
ترسم بریز گرچه قرار است مُفتیان،
از حرفِ راستین، دهنِ گَنده وا کنند!
دستم بگیر و خود بنویس آنچه شاَن اوست،
مگذار تا بنانِ من از خط، خطا کنند!
مُهرِ اثر به سکه‌ی حرفم بزن که راست،
مدحِ علی کنم که فقیران صفا کنند!
مدحِ علی کنم که بدانند "اصل" کیست
باشد که این علیچه‌پرستان حیا کنند!
ایوانِ بوتُراب نمایم چنانکه هست،
تا این دخیلِ هرزه که بستند وا کنند!
تا من بگویم از همه عالم که صفدر است؟
شاید که صف زِ جرگه‌ی دونان جدا کنند!
نفسِ علی میانِ غبار است تا که خلق،
بی‌معرفت قیاسِ خطا در عبا کنند!
نان در علی‌ست اینک و خیلِ گرسنگان،
قوتِ ریا مخواه که آسان رها کنند!
ما با همان "علی" به سرِ بیعتیم هان!
تا آن‌زمان که پرده بر اُفتد چه‌ها کنند...
حسین جنتی
گر از خلقِ بنی آدم ملولی، قتل عامش کن
گر از عمری که بخشیدی پشیمانی، تمامش کن!
اگر جوینده‌ای زحمت رساند، راحتش گردان!
وگر جنبنده‌ای سر بر کند، سنگی حرامش کن!
اگر خورشید چشمک می‌زند تیری به چشمش زن
وگر ماهی به بام آید، شهابی خرجِ بامش کن!
بزن بشکن بیفکن زیر و رو کن، واژگون گردان
من از سود و زیان سیرم، بزن بازارِ شامش کن!
یکایک خاک و باد و آب و آتش را به محضر خوان
بزرگا! هرچه مِیلت می‌کشد با هر کدامش کن!
بیا افسردگان و مردگان را در بغل بفشُر
بگیر افشرده‌ای از جانِ ما، و "اندوه" نامش کن
پس از ما هرچه می‌خواهی بساز اما جهاندارا!
جهنم‌درّه‌ای بود این زمین، دارالسّلامش کن!
مرتضی لطفی
در سرم بچهٔ شش ماهه کشیده‌ست قشون
یک وجب جای نمانده‌ست از این فتنه مصون
سر مگو، دیگ موتورخانهٔ جوش‌آورده
فِس‌فِس سوت بخارش زده از مخ بیرون
هفت اشکوب روان در خطر ترکیدن
هفت رانندهٔ رد داده لب مرز جنون
سر مگو، زنگ‌زده جعبهٔ تقسیم عصب
پالس‌ها زیر خطوط گم و گیجش مدفون
سر مگو، آغل پر قشقرق جغد و خروس
همه بیدار شب و روز ز غوغای درون
قفل سنگین زده بر مساله‌ای حل نشده
گرد غفلت زده بر غلغلهٔ پیرامون
عاشق دیدن صدبارهٔ یک صحنهٔ خاص
تا به پایان برساند مگرش دیگرگون
سر مگو، آتشِ از شدّت سُرخیش بنفش
سر مگو، غبغب افروختهٔ بوقلمون
از «چه می‌دانم» بسیار کف آورده به لب
از دهان‌بندی اگرچند نخورده‌ست افیون
سر مگو، خالق ناکام خیالات محال
متوقّع که محقق شود و کُن فَیَکون
تیغ بر فرق سرم زن که گرفته‌ست رگش
نشت این لوله مگر کم کند از غلظت خون
ببُر این زائده را از تن و بردار و ببَر
سر نمی‌خواهم، اگر مفت بگیری ممنون!
سمانه کهربائیان
کام همگان باد روا، کام شما نه!
ایام همه خرم و ایام شما نه!
زان گونه عبوس اید که گویی می ی نوروز
در جام همه ریزد و در جام شما نه!
وآنگونه شب اندوده، که، با صبح بهاری
شام همگان می گذرد، شام شما نه!
و انگار که خورشید بهارانه ی ایران
بر بام همه تابد و بر بام شما نه!
ای مرگ پرستان! بپژوهیدم و دیدم
هر دین به خدا ره برد، اسلام شما نه!
قهقاه بهاران به سوی خلق، به شا باش
پیغام خدا آرد و پیغام شما نه!
ای جز دگر آزاری ی انعام شمایان
مایان همه را عیدی و انعام شما نه!
از عشق و جمال اید چنان دور که گویی
مام همگان زن بود و مام شما نه!
و آن سان چغر آمد دل تان کز تف دانش
خام همگان پخته شود، خام شما نه!
وین زلزله کز علم در ارکان خرافه ست
خواب همه آشوبد و آرام شما نه!
وین صاعقه در پرده ی اوهام جهانی
زد آتش و در پرده ی اوهام شما نه!
و آنگه، ز دوای خرد و عاطفه، درمان
سرسام جهان دارد و سرسام شما نه!
سنجیدم و دیدم که نشانی ز تکامل
احکام نرون دارد و احکام شما نه!
وندر حق فرهنگ هنرپرور ایران
اکرام عمر دیدم و اکرام شما نه!
وین قافله ی پیشرو دانش و فرهنگ
از گام همه برخورد، از گام شما نه!
ای معنی ی "آمال"، شما را، نه جز "آلام"
کام همگان باد روا، کام شما نه!
وی دین شما دین "الم": زان که، به تصریح
جز "میم" پسایند "الف لام" شما نه!
وی جز الم، البته الم تا دگران راست
سر چشمه ی انگیزش و الهام شما نه!
شادی گهر ماست، که ما جان بهاریم
ای "ملت گریه" به جز انعام شما نه!
ما، همچو گل، از خنده ی خود سر به در آریم
بر کام خدا، نز قبل کام شما، نه!
وین گونه، در این عید، رمان آهوی امید
رام همه ی ماست، ولی رام شما نه!
ای عام شما، در بدی و دد صفتی، خاص
وی خاص شما نیک تر از عام شما نه!
پوشید عبا، زیرا پوشاک بشر را
اندام همه زیبد و اندام شما نه!
ای مردم ما را به جز اندیشه و دانش
بیرون شدی از مهلکه ی دام شما نه!
بس مدرسه، هر سوی، به سرتاسر ایران
وا باد، ولی مکتب اوهام شما نه!
بادا که، به بازار جهان، دکه ی هر دین
واماند و دکانک اصنام شما نه!
ای تا، به سیاست، کسی اعدام نگردد
تدبیر سیاسی به جز اعدام شما نه!
گر بخشش خصمان خدا خواهم از خلق
نام همه شان می برم و نام شما نه!
یعنی که سرانجام همه خلقان نیکو
خواهم، به سرانجام، و سرانجام شما نه!
ای، از پس خون دل ما، نوشی جز مرگ
از بهر دل خون دل آشام شما نه!
بادا که- به نامیزد- فردای رهایی
فرجام همه باشد و فرجام شما نه!
اسماعیل خویی
مثل شهاب می گذرم از کنارتان
خانم! منم ستاره ی دنباله دارتان
دلخوش به این شدم که بیفتد مسیر من
هر صد هزار سال شبی در مدارتان
از جوّتان که ردبشوم شعله می کشم
پیداست گُر گرفته تنم از شرارتان
من بی گلایه سوختم اما چه می شود
آن سالها که سوخته در انتظارتان
دیگر بس است هر چه صبورانه سوختم
دیگر بس است هر چه شدم داغدارتان
این بار می خورم به تو تا منفجر شوی
شاید که حس کنید مرا در کنارتان
آتش به سنگ می خورد و زاده می شود
صدها شهاب ملتهب از انفجارتان
□
«من» آفریدمت و خودم کشتمت شبی
حالا، غزل غزل شده ام سوگوارتان
مهدی علیمردان
دو عدد پیاز و سه حبه سیر و... اجاق او هیجان نداشت
زن خانه دار شکسته ای که برای گریه زمان نداشت
سر دار قالی خود گریست، به خود آمد: این زن خسته کیست؟
که هنوز اگرچه به سن بیست نرسیده، بخت جوان نداشت
شب و زمهریر اسیری و تب عشق موسم پیری و ...
زن شعرهای مشیری و ... خبر از غم اخوان نداشت
نه دمی غزل نه لبی به ساز، غم خسته با دل من بساز!
دل من الهه ی کوچکی که برای جلوه بنان نداشت
نی دختران شبانی ام، که دمی به لب بنشانی ام
-به تنم دمید و دمان نشد،به لبم رسید و دهان نداشت
منم آن صدا که اثیری ام، قمرالملوک وزیری ام!
که همیشه غرق ترانه شد، که همیشه حق بیان نداشت...
آرزو سبزوار قهفرخی
