ای خنده‌هایت بخیه‌ی زخم فراموشی

ای خنده‌هایت بخیه‌یِ زخمِ فراموشی
ژرفِ تُهی! تنهاییِ بعد از هماغوشی!

در عشق، گاهی چاره‌ای غیر از خیانت نیست؛
گاهی اگر سودابه هم باشی، سیاووشی...

یک عمر جادو کرد و جنبل، آخرش دیدیم
بیرون نیامد از کُلاهِ عشق، خرگوشی

این شیرِ بی یال و دُم و اِشکَم، خودش مانده‌ست
در دام‌ها، چشمْ‌انتظارِ مُعجِزِ موشی!

من پنجمین دیوارِ زندانِ خودم هستم
دیگر نماند ای اسمِ شب! نه چشم و نه گوشی...

دیوانه‌ام کرده ست این دلتنگیِ کافر
آه ای غم ات ذکرِ تکلّم‌های خاموشی!

شد سجده طولانی، گمان کردی مسلمانم؟
سُبحانَ مَن...، سُبحانَکَ ....، آه از فراموشی!

عبدالحمید ضیایی

ما جمعه را به شوق تو تعطیل کرده‌ایم

ما را دلی‌ است چون تن لرزان بیدها
ای سروقد! بیا و بیاور نویدها

باز آ و با نسیم نگاه بهاری ات
جانی دوباره بخش به ما ناامیدها

ما جمعه را به شوق تو تعطیل کرده ایم
ای روز بازگشت تو آغاز عیدها

بازآ که خلق را نکشاند به سوی خویش
بازار پرفریب مراد و مریدها

برگرد تا زمین و زمان را رها کنند
چپ‌ها و راست‌ها و سیاه و سفیدها

بسیار دسته‌گل که برای تو چیده‌ایم
این خاک غرقه است به خون شهیدها

خون حسین می‌چکد از نیزه‌ها هنوز
برگرد و انتقام بگیر از یزیدها...

افشین علاء

سلام دختر مشروطه‌خواه تبریزی

سلام دختر مشروطه‌خواه تبریزی
بدون اسب و کتل نیز فتنه‌انگیزی

رواق هشتی ابروت: موزه‌ی قاجار
تراش و طرح تنت: دستباف تبریزی

به حکم موی تو از خیل سربه‌دارانم
خودت مگر که به خونخواهی‌ام به پا خیزی

خوشا به من که مرا با هزار سودایم
هزار مرتبه از موی خود بیاویزی

خوشا سیاست ابروی تو که از چپ و راست
گرفته نصف جهان را بدون خونریزی

من از تصوف عطار خون به دل دارم
تو از مغازله‌ی شهریار لبریزی

تو شاهزاده‌ای و شاعری زیاده‌طلب
به پیشگاه تو آورده شعر ناچیزی

علیرضا بدیع

وقت است دنیا از خدا قدری بیاموزد

هرکس بهای عشق را سنگین بپردازد
در زندگی کمتر به آن و این بپردازد

تاوان بی‌تدبیری سلطان محمد را
آخر چرا سلطان جلال‌الدین بپردازد؟

اسب سیاست خرج و برج خویش را دارد
هرکس که می‌چسبد به قاچ زین بپردازد

ما ریختیم این زندگی را پای نام و نان
خرج و خراجش را نباید دین بپردازد!

فرهاد عشقش کوه‌کندن بود و تاوانش
در طول تاریخ از چه رو شیرین بپردازد؟

تاوان تهمت‌های بیش از ده برادر را
ظلم است اگر هر روز بنیامین بپردازد

وقت است دنیا از خدا قدری بیاموزد
سهم مرا بی‌تهمت و توهین بپردازد

محمود اکرامی

شکافی بر تن کعبه است که مولا به سر دارد

شکاف آیا دلیلش چیست وقتی خانه در دارد
کسی باید که از این راز کعبه پرده بردارد

به دنبال چه می‌گردند گرد کعبه حاجی‌ها؟
به غیر از آن شکاف حیدری چیزی مگر دارد؟

بیا و سنگ حیدر را بزن بر سینه ای حاجی
که از خشت و گل  این خانه لطفی بیشتر دارد

بیا! هرکس علی را دیده باشد کعبه را دیده
شکافی بر تن کعبه است که مولا به سر دارد

لباس کعبه را هر سال گیرم نو کنند اما
لباس نو به زخم کهنه‌ی او کی اثر دارد؟

دهان کعبه را بایست هم با نقره می‌بستند
که از اسرار صاحبخانه و مهمان خبر دارد

من از جهل عرب حیران که شق‌الکعبه را دیده
و از پیغمبر خود خواهش شق‌القمر دارد

علی را این و آن نون لنا خواندند و فهمیدم
چرا مولا همیشه با خودش  تیغ دوسر دارد

محمدحسین ملکیان

معنی کنم این سوره مکی مدنی را

راندم ز جبین جلوه دنیای دنی را
تا درک کنم آرزویی ناشدنی را

سرخ آمدم از وادی بطحا که ببینم
سودا زده آن گنبد سبز چمنی را

این عطر کدامین گل خوشبوست که کرده است
دیوانۀ دیوانه اویس قرنی را

آن چیست در این شمع که خوش کرده به هم جمع
عدل علوی را و سخای حسنی را

دفن است در این شهر چه رازی که بقیعش
خون کرده دل سنگ عقیق یمنی را

چشمان تو دریاست بگو تا به چه ترتیب
معنی کنم این سوره مکی، مدنی را

از جذبۀ معراج تو ای خواجه لولاک
موسی نکند دعوی "ربّ اَرنی" را

تاثیر نسیم خوش انفاس شما بود
عیّاض رها کرد اگر راهزنی را

در اوج گدایی غنی از عشق تو هستیم
رحمت کن و دریاب فقیران  غنی را

عباس احمدی

شرب مدام من صلوات محمدی است

‎در عاشقی میان خلایق زبانزدم
‎من عاشق محمد (ص) و آل محمدم

‎یک ذره از سخاوت او کم نمی شود
‎در پیشگاه او من اگر خوب، اگر بدم

‎شادم از این مقام که از شوق گنبدش
‎بین تمام سر به هواها سرآمدم

‎از بس که مست می شوم از ذکر نام او
‎حد می زنند مردم هشیار بی حدم

‎دیوانه وار زلف گره می زنم به یار
‎دیوانه نیستم... که سر عقل آمدم

‎شرب مدام من صلوات محمدی است
یعنی همیشه مشتری "چای احمدم"

با اینکه اهل دم زدن از عشق نیستم
‎این روزها عجیب به گفتن مقیدم:

‎من عاشق محمد (ص) و آل محمدم
‎من عاشق محمد (ص) و آل محمدم

علی فردوسی

سکوت می‌کنم و عشق در دلم جاری است

سکوت می‌کنم و عشق در دلم جاری است

که این شگفت‌ترین نوع خویشتن‌داری است

 

تمام روز، اگر بی‌تفاوتم اما

شبم قرین شکنجه، دچار بیداری است

 

رها کن آنچه شنیدی و دیده‌ای، هر چیز

به جز من و تو و عشق من و تو تکراری است

 

مرا ببخش، بدی کرده‌ام به تو، گاهی

کمال عشق، جنون است و دیگر آزاری است

 

مرا ببخش اگر لحظه‌هایم آبی نیست

ببخش اگر نفسم سرد و زرد و زنگاری است

 

بهشت من، به نسیم تبسمی دریاب

جهان جهنم ما را، که غرق بیزاری است

 

سهیل محمودی

به تو خو کرده ام مانند سربازی به سربندش

به تو خو کرده ام، مانند سربازی به سربندش

تو معروفی به دل کندن، مونالیزا به لبخندش

 

تو تا وقتی مرا سربار می‌بینی، نمی‌بینی

درخت میوه را پرُبار خواهد کرد پیوندش!

 

به تو تقدیم کردم از همان اول، دلت را زد

بهای شعرهایم را بپرس از آرزومندش!

 

به دنیا اعتباری نیست، این حاجی بازاری

نه قولش قول خواهد شد نه پابرجاست سوگندش

 

گریزی نیست جز راه آمدن با مردم پابند

همیشه کفش تقدیرش گره خورده‌است با بندش

 

به غیر از رفتنت چیزی اگر هم بوده، یادم نیست

چنان شعری که می‌ماند به خاطر آخرین بندش

 

چه حالی داشتم با رفتنت؟ "سربسته" می‌گویم

شبیه حال مردی شاهد اعدام فرزندش

 

حسین زحمتکش

ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻣﺤﺴﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ به ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺁﻭﺭﺩ

ﺗﺎ ﮐﻪ ﺧﻭﺍﻧﺪﯼ ﭘﺪﺭﺕ ﺭﺍ ﭘﺪﺭﺕ ﺟﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ
ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻫﻢ‌ﺳﺨﻨﺖ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻗﺮﺁﻥ ﺁﻭﺭﺩ

ﺑﺮﺩﻥ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﮐﻪ ﺍﻋﻈﻢ ﺑﻮﺩﻩ‌است
ﻓﻀﻪ ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ "ﯾﺎﻓﺎﻃﻤﻪ" ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺁﻭﺭﺩ

ﻭﺻﻠﻪ‌ﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﻣﻌﺠﺰﻩ‌ﺍﺕ ﺑﺎﮐﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﭼﺎﺩﺭﺕ ﯾﮏ‌ﺷﺒﻪ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ

ﮐﻔﺮ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﯾﮏ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺭﺍ ﺭﻭ ﻣﯽ‌ﮐﺮﺩ
ﺁﻥ ﯾﻬﻮﺩﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ

ﺩﺭ و ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺷﺒﯿﻪ ﺩﺭ ﺧﯿﺒﺮ ﻟﺮﺯﯾﺪ
ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻣﺤﺴﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺁﻭﺭﺩ

ﮐﻮﭼﻪ ﻫﻢ ﺑﻌﺪ ﻧﺒﯽ ﮐﻮﭼﻪ‌ﯼ ﻧﺎﺍﻣﻨﯽ ﺷﺪ
ﺳﺮ ﻧﺎﻣﻮﺱ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﻍ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺁﻭﺭﺩ

ﺷﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﯾﺎ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺍﺯ ﺁﻥ
ﺯﯾﻨﺐ ﺍﺯ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﮔﯿﺴﻮﯼ ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ

ﻣﻮﺳﭙﯿﺪﯼ ﺗﻮ ﯾک‌مرﺗﺒﻪ ﺍﺯ ﭼﯿﺴﺖ ﻋﻠﯽ!
ﭼﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺗﻮ ﻣﮕﺮ ﺷﺎﻡ ﻏﺮﯾﺒﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ؟

مجید تال