چون شیشه عطری که درش گم شده باشد

ّبگذار که این باغ، درش گم شده باشد
گل‌های ترش، برگ و برش گم شده باشد

جز چشم‌به‌راهی به چه دل خوش کند این باغ؟
گر قاصدک نامه‌برش گم شده باشد

باغ شب من کاش درش بسته بماند
ای کاش کلید سحرش گم شده باشد

بی اختر و ماه است دلم مثل کسی که
صندوقچه‌ی سیم و زرش گم شده باشد

شب، تیره و تار است و بلادیده و خاموش
انگار که قرص قمرش گم شده باشد

چاهی است همه ناله و دشتی است همه گرگ
خواب پدری که پسرش گم شده باشد

آن روز تو را یافتم افتاده و تنها
در هیبت نخلی که سرش گم شده باشد

پیچیده شمیمت همه‌جا‌ ای تن بی‌سر
چون شیشه عطری که درش گم شده باشد...

سعید بیابانکی

من سیه پوشم ولی در فکر ماتم نیستم

من سیه پوشم ولی در فکر ماتم نیستم
چون که مَحرم نیستم اهل محرّم نیستم

باز وقت نوحه شد، در خلق عالم شورش است
من که آرامم شریک اشک عالم نیستم

مرد می‌‌خواهد بگرید پا به پای روضه‌‌ها
من که هستم؟ هر که هستم مرد این غم نیستم

اشراف اولاد آدم شد سرش بر نیزه‌‌ها
بر دلم این داغ اگر سرد است، آدم نیستم

دم گرفتن‌‌های من چیزی به جز تکرار نیست
بی نصیبم، اهل این شور دمادم نیستم

اینکه دیشب بستم و امشب شکستم عهد بود
مثل اهل کوفه ام‌‌، آری مصمم نیستم

کم زیارت خوانده ام‌‌، کمتر روایت دیده‌‌ام
رشتهی ایمانم و انگار محکم نیستم

در دل من هیأتی امروز بر سر می‌‌زند
با غم تو یک نفر هستم ولی کم نیستم

چکه‌‌چکه شیر آب تکیه امشب اشک ریخت
وای بر من، وای بر من، من که آن هم نیستم

امیرعلی سلیمانی

برپا شده است در دل من خیمه‌ی غمی

برپا شده است در دل من خیمه‌ی غمی
جانم! چه نوحه و چه عزا و چه ماتمی

عمری است دلخوشم به همین غم که در جهان
غیر از غمت نداشته‌ام یار و همدمی

بر سیل اشک خانه بنا کرده‌ام ولی
این بیت سست را نفروشم به عالمی

گفتی شکار آتش دوزخ نمی‌شود
چشمی که در عزای تو لب تر کند نمی

دستی به زلف دسته‌ی زنجیرزن بکش
آشفته‌ام میان صفوف منظّمی

می‌خوانی‌ام به حکم روایات روشنی
می‌خواهمت مطابق آیات محکمی

ذی‌الحجّه‌اش درست به پایان نمی‌رسد
تقویم اگر نداشته باشد محرّمی...

سعید بیابانکی

یک روز جمعه نوبت ما هم که می‌شود

دل  می‌پرد به سمت شما شب که می‌شود
مشغول سوز و ندبه و یا رب که می‌شود

یک رود می‌شود که به سرداب می‌رسد
از اشک، جام چشم لبالب که می‌شود

در روزگار فتنه ندانم چه می‌کشید
توهین به دین و مذهب و مکتب که می‌شود

در بین شیعه‌ها به خدا کشته می‌دهد
پشت شما ز غصه محدب که می‌شود

آقا شنیده‌ایم که از حال می‌روید
در اوج روضه صحبت زینب (س) که می‌شود

باید مسیر قافیه‌ها را عوض کنم
ماه عزای اشرف آدم که می‌شود

چشم مبارک تو دگر جای اشک نیست
خون گریه می‌کنید محرم که می‌شود

لب‌های نازنین شما خشک می‌شوند
هنگام ظهر آب حرم کم که می‌شود

پرده کنار می‌رود و پیش چشمتان
گودال و تیغ و نیزه مجسم که می‌شود

ناحیه مقدسه‌ات مقتل من است
یک روز جمعه نوبت ما هم که می‌شود...

عباس احمدی

روز اول با همان خاکی که قنبر ساختند

روز اول با همان خاکی که قنبر ساختند
از من و تو، سمت باب القبله نوکر ساختند

پرچمی بر عرش کوبیدند: اینجا روضه است
دستۀ سینه زنی پشت پیمبر ساختند

شیشه شیشه گریۀ ما را ملائک برده‌اند
قطره قطره ریختند و حوض کوثر ساختند

چشم هرکس خیس باشد، جای پای فاطمه ست
چشم ما را با حسینیه برابر ساختند

می‌شود بابا حسین و می‌شود مادر رباب
سینه زن‌ها را به این صورت برادر ساختند

هرکسی بهتر برایش سوخت، مزدش را گرفت
سوخت فطرس، از همان خاکسترش پر ساختند

با وضو باید در این ده روز از هرجا گذشت
هر محله بچه‌ها صحنی مطهر ساختند

شاهراه آسمان در کوچه‌های کربلاست
تا خدا از مرقد شش گوشه یک در ساختند

کربلا تاریک شد، پیکر ته گودال ماند
آفتاب نیزه را با یک سر آخر ساختند

سیدپوریا هاشمی

در مذهب ما اهل ماتم آبرو دارند

در مذهب ما اهل ماتم آبرو دارند
انانکه سرمستند با غم ابرو دارند

مداح خادم آشپز سینه زن و شاعر
کارگران شاه از دم آبرو دارند

 با چشم تر پرچم برای روضه میدوزند
خیاط ها از یمن پرچم آبرو دارند

علامه باشی یا که طیب میخرد زهرا
اینجا همه از لطف درهم آبرو دارند

خط میکشند این ماه دور هرخلافی را
پس لات ها هم در محرم آبرو دارند

حتی همانهایی که یک جارو زدند اینجا
بالاتر از این زحمت کم آبرو دارند

نان و برنج هیئت آقا که جای خود
بشقاب های خالی اش هم آبرو دارند

کشور به کشور روضه عباس میگیرند
کشور به کشور اهل عالم آبرو دارند

روز جزا دیوانگان حضرت زینب
در محضر آقا مسلم آبرو دارند

سیدپوریا هاشمی

شکر خدا که ماه محرم شروع شد

شکر خدا که ماه محرم شروع شد
بغضم شکست و لطف تو نم‌‌نم شروع شد

ما را قلیل اشک مقام خلیل داد
کم‌کم چکید و جوشش زمزم شروع شد

آورده با تولد خود رسم دیگری
از آن زمان که گریه‌ی خاتم شروع شد

شد شرحه شرحه سینه‌ی پیغمبر خدا
تا آیه آیه سوره‌ی مریم شروع شد

"باز این چه شورش است" بخوان نوحه‌خوان که باز
ماه عزا و نوحه و ماتم شروع شد

رنگی ورای سرخی خون حسین نیست
مشکی به تن کنید؛ محرم شروع شد!

می‌خواستم برای سرودن بهانه‌ای
تا ذکر "یا رقیه" گرفتم... شروع شد

سیدمسعود طباطبائی

چای هیئت بخورم نور علی نور شوم

نذر کردم بروم خوب گم و گور شوم
یک دهه از جلوی چشم خودم دور شوم

بروم جانب تفتیده‌ترین تاکستان
مست از جذبه‌ی هفتاد و دو انگور شوم

جام حیرت بزنم مست علی مست شوم
چای هیئت بخورم نور علی نور شوم

اشک می‌ریزم و امید که این فن شریف
اگر از روی ریا باب شود، کور شوم

سببی ساز که از روضه به آن‌جا برسم
که خریدار سرِ دار چو منصور شوم

من اگر سمت شهادت نروم از سر ترس
مددی حضرت ارباب که مجبور شوم

در رثای تو شدم شاعر و دارم امید
با تو محشور شوم من نه که مشهور شوم!

عباس احمدی

ماه محرم آمده باید دگر شوم

ماه محرم آمده باید دگر شوم
باید به خود بیایم و زیر و زبر شوم

باید سبک عبور کنم از خیال سود
باید خلاص از تب و تاب ضرر شوم

آزاد از مثلث تزویر و زور و زر
آزاد از هر آنچه نقوش و صور شوم

باید عوض شوم چه به چپ چه به راست، ها
بهتر اگر نمی شود از بد بتر شوم

از بد بتر چرا شوم اما؟ محرم است
از خوب می شود که در این ماه، سر شوم

این ماه می شود که شوم چیز دیگری
یک چیز دیگری که ندانم اگر شوم

یک چیز دیگری که نباید به وهم هم
یعنی که نه فرشته شوم نه بشر شوم

خیر مجسم است محرم، بعید نیست
این ماه، تا ابد تهی از هرچه شرشوم

حتی اگر یزیدیم و در سپاه کفر
چون حر، بعید نیست شهید نظر شوم

شب با یزید باشم و فردای انتخاب
قربانی حسین، نخستین نفر شوم

اینک، ندای: «کیست که یاری کند مرا»
ماه محرم است مبادا که کر شوم

ماه محرم است که بیتاب جستجو
در خود همه فرو روم از خویش بر شوم

وقتش رسیده است بگیرم علم به دوش
تکیه به تکیه سینه زنان نوحه گر شوم

وقتش رسیده است که چون باد روضه خوان
کوچه به کوچه مویه کنان در به در شوم

وقتش رسیده است خرابه خرابه آه
وقتش رسیده لاله کوه و کمر شوم

فرزند من کجاست؟ چه دارد؟ چه می کند؟
ماه محرم است نباید پدر شوم

آیا پدر که خاک بر او خوش _ چه گفت و رفت؟
ماه محرم است، نباید پسر شوم

باید که بی خبر شوم از هرچه هست و نیست
از ماجرای خون خدا باخبر شوم

ماه محرم است نباید هبا روم
ماه محرم است نباید هدر شوم

وقتش رسیده است که خلع جسد کنم
وقتش رسیده است که از خود بدر شوم

بر موج گریه، چشم در این ماه، حفره ای است
باید که سرخ، لایق چشمان تر شوم

باید که چشم داشته باشم نه حفره، ها!
باید شراب گریه خون جگر شوم

بر سوز آه، سینه در این ماه، دوزخ است
باید که گرم، در خور شعله، شرر شوم

باید که سینه داشته باشم نه دوزخ، آه
باید لهیب آتش آه سحر شوم

آتش گرفته خیمه _ داماد کربلا
سینه به سینه سوز شوم، شعله ور شوم

بارانی است دیده خاتون اهل بیت
چشمه به چشمه اشک شوم پرده در شوم

وقتش رسیده است که با گریه بر حسین
چون قصه حسین به عالم سمر شوم

وقتش رسیده است که آیینه دار شمس
وقتش رسیده است غلام قمر شوم

دور سر بریده تن پاره علی
پرواز را کبوتر بی بال و پر شوم

تشییع دستهای علمدار آب را
وقتش رسیده است که آسیمه سر شوم

وقتش رسیده خطبه شوم، خطبه ای بلیغ
وقتش رسیده شعر شوم، شعر تر شوم

وقتش رسیده شاعر و شمشیر و هو! هلا!
وقتش رسیده شیر شوم شیر نر شوم

ماه محرم آمد و محرم شدم به تیغ
آماده ام که محرم خون و خطر شوم

با ناله ی حضرت سجاد از سحر
تا شام سرخ آمده ام، همسفر شوم

ماه محرم است و نماز حسین را
آماده ام، حواله اگر شد، سپر شوم

وقتش رسیده است یزید پلید را
همچون زبان زینب کبری تشر شوم

وقتش رسیده است که در چشم ابن سعد
چونان به چشم شعر لعین نیشتر شوم

وقتش رسیده حرمله نابکار را
گردن به شعر گیرم و تیر و تبر شوم

مرد خدا به غیر شهادت هنر نداشت
وقتش رسیده است که اهل هنر شوم

وقتش رسیده است که مختارگونه سرخ
با قاتلان خون خدا در کمر شوم

یعنی به کینه خواهی اولاد فاطمه (س)
شمشیر بر کشم به شب و حمله ور شوم

قرعه به نام من اگر افتد، خوشا که من
خونی قوم بی نسب بی گهر شوم

با دست من خدا بکشد زنده زندشان
من، پل برای رفتنشان تا سقر شوم

از اسبشان به زیر در آرم به چابکی
در خونشان به شیرجهی تند تر شوم

بر تن کنم به رزم ستم چار آینه
چشته خوران بی سر و پا را چغر شوم

چیزی به جا نمانمشان از چهاربند
زی چار میخ نکبتشان راهبر شوم

سرهایشان به نیزه بر آرم یکی یکی
حکم قصاص، حکم قضا و قدر شوم

آتش کشم به خیمه و خرگاهشان به خشم
نیزه به نیزه در پیششان سر به سر شوم

شیر ؟ از عسل بچشم طعم مرگ را
در کامشان به تعمد قوی فجر شوم

سقای مرگشان شوم از جانب خدای
رهبانشان به مهلکه جوی و جر شوم

ماه محرم آمده پا در رکاب خون
در خون خویش آمده ام مستقر شوم

بر چشم دشمنان قسم خورده علی (ع)
مانند تیر آمده ام کارگر شوم

با این جماعت عقب افتاده جهول
یک کوچه هم مباد، شبی هم گذر شوم

نداند! نمی توانم هرگز نمی شود
از تو به جهل، آدم عصر حجر شوم

تیزند و تند و تمسخر و طعنه طریقتشان
نه! نه! نمی توانم، شیر و شکر شوم

نرمش گذشته از من و با این گروه سخت
نه! نه! نمی توانم از این نرمتر شوم

پس بهتر است صاعقه باشم به چشمشان
پر هیب مرگشان هم در هر مقر شوم

از سایه ام هراس بیفتد به خوابشان
کابوسشان هر آینه از هر نظر شوم

ماه محرم آمد و افسوس می رود
آماده ام که راهی ماه صفر شوم

مرتضی امیری اسفندقه

موقع ذکر مصیبت است

تا گریه بر حسین تمنای خلقت است
بین من و تمام ملائک رقابت است

نزدیک می‌کند دل ما را به هم حسین
این اشک روضه نیست، که عقد اخوت است

مقبول اگر شده‌ست نمازی که خوانده‌ایم
مُهر قبولی‌اش به خدا مهر تربت است

ما از غدیر، سینه‌زن کربلا شدیم
این دست‌های رو به خدا دست بیعت است

پیدا شدیم هرچه در این راه گم شدیم
یعنی فقط حسین چراغ هدایت است

قرآن و منبر و دو سه خط روضهٔ عطش
ساعات خوب هفته همین چند ساعت است

حالا که بغض، بسته به من راه حرف را
مقتل بخوان که موقع ذکر مصیبت است

سعید پاشازاده